mokry kolodion
Technikę
mokrego kolodionu wynalazł Frederic Scott Archer w 1851r. Miał ona
zastąpić znacznie bardziej skomplikowaną dagerotypię. Pozwalała ona na
wykonywanie fotografii w czasie krótszym niż dagerotypii i talbotypii i
pozwalała na uzyskanie negatywu szklanego o bardzo dużej ostrości, który
można było łatwo powielać. Stała się techniką dominującą aż do lat
80-tych XIX wieku, do momentu wynalezienia suchej płyty żelatynowej.
Technika mokrego kolodionu ma dwa warianty: negatywowy i pozytywowy
(tzw. ambrotypia). W pierwszej otrzymujemy obraz negatywowy na
przeźroczystym szkle, który możemy kopiować na papierze światłoczułym. W
drugiej odmianie, czyli ambrotypii - otrzymujemy obraz pozytywowy na
podłożu szklanym przezroczystym i nieprzezroczystym (najlepiej czarnym
). Należy pamiętać, że odwrócony obraz na podłożu nieprzezroczystym jest
odwrócony. W przypadku stosowania przezroczystego podłoża musimy
podłożyć pod szklaną płytkę czarny papier lub zalakierować ją na czarno
od spodu. Jako podłoża używano powszechnie w XIX wieku poczernionej,
żelaznej blaszki - wtedy uzyskiwano tzw. ferrotyp.Charakterystyczną cechą mokrego kolodionu jest to, że cały proces należy wykonać w ciągu 15-20 minut gdy warstwa kolodium pokrywającego płytkę jest jeszcze mokra, gdyż po tym czasie zasycha i dalsza jej obróbka chemiczna nie jest możliwa.
Zobaczcie na filmie klikając link
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz